عباس ڪوريجو ڊاٽ ڪام عباس ڪوريجي جي ادبي ويب سائيٽ
خوابن جا چور هميشه دل جي دري ٽپي ايندا آهن!
عباس ڪوريجو
- مان اهو سزاءِ موت آيل قيدي آهيان، جنهن آخري خواهش ۾ سردان گھريو هو.
- منهنجي گھر کي ڇت ڪونهي، پوءِ هي ڇت تي گھمڻ جو آواز ڪٿان پيو اچي!؟
- ڄار ۾ ڦاٿل مڇيءَ کان پاڻيءَ جي مزي جو نه پڇ!
- قيد کان ايتري ته نفرت ٿي وئي آهي جو پيار جي پڃري ۾ به رهي نٿو سگھان.
- جوتشي! منهنجي هٿ جي لڪيرن ۾ موجود ڪراس جا نشان ڪيترن ڪلاڪن ۾ ڳڻي سگھندين؟
- جيڪو موت کان اڳي مري وڃـي، ان کي ڀلا موت ڇا ماريندو؟؟
- دل گھريو مهمان اچڻ تي، ڦٽل گھر جي ڪنڊن ۾ تاڃيئڙي جو تاڃي _ پيٽو به ڪيڏو سرور ڏيندو آهي.
- توکي ڪرب جي ڪهڙي خبر! تنهنجي ٻانهن ۾ دل گھريو دوست نه مئو هوندو!
- پرين! دل ۾ خاردار تارون لڳائي نو گو ايريا جو بينر نه لڳاٰءِ ، دل جو چمن صحرا ٿي ويندئي.
- سکي! ڀڳل چوڙيءَ جو غم نه ڪر، دل نه ڀڄي پوئي!
- سڄڻ! رات ته ٺري وئي پر منهنجو مَنُ ڪڏهن ٺرندو!؟
- خبر ناهي منهنجي ڊائريءَ تي ڪير لکي ويو آهي، “ڀٽڪندڙ روح!!”
- ڪاش!غم جو تڏون ڀڄائڻ لاءِ به ڪي ڪافور جون ٽڪيون ٺهن !
- پنهون ته هڪ هو، پوءِ هي ايتريون سسئيون ڪيڏانهن پيو وڃن!؟
- جن جي منَ _ بٺي ۾ سوچن جون سرون پچنديون هجن، تن جي نصيب ۾ بس جون برساتون ڪٿي؟؟
- ڇا هو پنندڙ معصوم ڪنهن جي ضمير تي ملامت نٿو ڪري!؟
- تنهنجي تيار ڪيل ڦڪي چانهه جي تعريف ڪرڻ جي منافقي مون کان نه پڄندي!
- تنهنجي حسن جي باغ ۾ مان شاعريءَ جي پوپٽن جون تشبيهون ئي اُڏاري سگهان ٿو!
- گل تي ماڪ وڌيڪ سرور ڏيندڙ هوندي آهي يا ڪنهن ڳل تي پاڻيءَ ڦڙا.
- ڀڳت ڪبير! هت ته مسلسل عذاب آهن، ته پوءِ تون ڪيئن ٿو ڳائين ته “سک دک آئي جائي”
- تنهنجي گهٽيءَ کان گهر جي در تائين ايڏو ٿڪُ! ڄڻ صدين جي مسافت ڪئي هجي!
- جيترن پيسن مان رانديڪا خريديا اٿئي، ايترا پيسا غريب جي پندرنهن ڏينهن جي چلهه دکائي پئي سگهيا.
- مان لوڻ جي چپٽي ناهيان، جنهن بنا دسترخوان اڌورو رهي، مان ته سينواريل ماني آهيان، جنهن جي جاءِ ڪچري جو دٻو آهي!
- ڪجهه مئنوشن جي پياس هڪ ئي پيگ مان پوري ٿيو وڃي، ته ڪي ساگر جيڏو ساغر پي ڀي پياسا ورندا آهن.
- مان اهو پياسو زخمي پکي آهيان، جيڪو ڍنڍ ڪناري پاڻي اڳيان ڦٿڪندو هجي.
- جدوجهد شڪست کان اڳ ڪبي آهي، ڪاميابي شڪست کان پوءِ ملندي آهي.
- مٽيءَ ۾ ملي مٽي ٿي وڃڻ وارن کي “مٽيءَ” سان محبت ڇو ناهي؟!
- هر ڪهاڻيءَ جي ڪلائيميڪس مان ڪيتريون ئي ڪهاڻيون ڦٽنديون آهن.
- ڪڏهن ڪڏهن ڇانوَ ۾ به پير سڙي پوندا آهن!
- اي انسان دوست الفرڊ نوبل! توکي ان وقت ڪيترو نه صدمو رسيو هوندو، جڏهن جبلن مان لنگهه ٺاهڻ لاءِ ايجاد ڪيل ڊائنامائيٽ ماڻهو مارڻ لاءِ استعمال ٿيو.
- ان مکڙيءَ جون به ڪهڙون آسون، جا گل ٿيڻ کان پهرين ڪوماڻي!!
- ڇا توکي حيرت نٿي ٿي…ننڍڙي ڪِوِلي ڪيڏو وڏو ٽنڊڻ کنيو پئي وڃي!
- آفيس ۾ حڪم هلائيندڙ ميڊم جي شوخيه منهن پٺيان ڪيڏا نه غم جا پاڇا آهن.
- اڃا اهڙي ڪوڙڪي ناهي جڙي، جنهن ۾ منهنجو من ڦاسي!
- واهه پوپٽ، تنهنجو گل چونڊڻ! باغ ۾ ڦرندي وڃي هُن جي ڳل تي ويٺين!
- هُن جي خط ۾ آخر اهو ئي جملو ڇو هاءِ لائيٽ ٿيل آهي ته نراسايون چمن ۾ دردن جا گيت ڳائن پيون..آ خزان ٿي وئي دل جي موسم!!
- تخليق لکڻ اذيت آهي ۽ پڙهڻ فرحت!
- پوليس حملي ۾ ماريل ابهم ٻارڙو…الائي ڪهڙي دهشگرد نيٽ ورڪ جو مخبر هو؟
- واقعي حمل فقير!“ محبت لڏي وئي ملڪ مان!”
- توکي مسيحا ڪيئن سڏيان؟ زخمي به پاڻ ٿو ڪرين مرهم به پاڻ ٿو ڪرين!
- سياست جي منڊيءَ ۾ اليڪشن کان پهرين ووٽ سون کان به مهانگو بعد ۾ ميٽ کان به سستو.
- ڪاري ڪوئل جو مٺڙو آواز….اڳتي ڇا؟؟؟
- سسئي جي سوچ ۽ مارئي جي محبت کڻي آئي آهين ته دل نگر ۾ ڀليڪار!
- زلزلي ۾ ڊٿل منهنجو اجهو ڏسي، آسمان ڇا پيو سوچي!؟
- لڏندڙ لام تان جمپ ڏيندڙ هي نوريئڙو، جانبازي ڪٿان سکيو؟
- مان ڪامياب ملهه پهلوان آهيان، پر تنهنجي سامهون اچڻ کان پوءِ هارايل جواريءَ جيان ڇو لڳندو آهيان؟
- هي ڇا…..! جلاد جو سرُ اڏيءَ تي؟!!!
- انسانيت مرد کان شروع ٿي مرد تي ئي ڇو ختم ٿيندي آهي؟؟؟
- خوابن جا چور هميشه دل جي دريءَ کان ٽپي ايندا آهن.
- آئن اسٽائن! تنهنجو دماغ مون وٽ هجي ها ته مان رٺل پرچائڻ واري مشين ٺاهيان ها.
- مقصد حاصل ڪرڻ لاءِ ايترو ته صبر ڪر، جيترو ڪرڙي بلب جي روشنيءَ تي ويٺل جيت کي ڏسي ڪندي آهي!
- تنهنجي تصوير اڳيان پئي آهي…. هي ڏس رات جي ماني پئي ٿي…. هي ڏس! صبح جي چانهه ٺري چڪي آهي!
